ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙ

Ξημέρωνε 25 Ἰανουαρίου 1944, περίοδος Γερμανικῆς κατοχῆς. Τό χωριό κοιμόταν, ὄχι χωρίς ἀνησυχία ὅμως. Οἱ κατακτητές, ἀγανακτισμένοι ἀπό τήν Ἀντίσταση πού ἔβλεπαν διαρκῶς νά διογκώνεται, γυρνοῦσαν τίς πόλεις καί τά χωριά, κάνοντας ἔρευνες καί συλλήψεις ὑπόπτων, καί σκορπίζοντας τό θάνατο χωρίς οἶκτο. Τό Δελβινάκι περίμενε κι αὐτό τή σειρά του… Κι ἦταν ἐκεῖνο τό πρωινό, χαράματα τῆς 25ης Ἰανουαρίου, ὅταν ἔφτασε ἡ εἴδηση πού σήμανε συναγερμό στό χωριό:
‒Γερμανοί…! Ἔρχονται οἱ Γερμανοί!

Σέ λίγα λεπτά ὅλοι οἱ χωριανοί συγκεντρώθηκαν στήν κεντρική πλατεῖα. Ἐκεῖ, κοντά στόν μεγάλο πλάτανο τοῦ χωριοῦ ἀπέναντι ἀπό τό κοινοτικό γραφεῖο, ἦταν ἕνα καφενεῖο ὅπου τά σώματα τῆς ἀντίστασης εἶχαν μεταφέρει πολεμοφόδια, ὅπλα, χειροβομβίδες καί ὅ,τί ἄλλο διέθεταν γιά νά κτυπήσουν τόν ἐχθρό. Εἶχαν σκοπό νά τά κρύψουν σέ ἀσφαλέστερο σημεῖο ἀλλά δέν πρόλαβαν. Καί, τώρα;… Τώρα πού οἱ Γερμανοί θά ἔφταναν σέ λίγο ἐκεῖ;… Τί νά κάνουν;…

Ἡ ὥρα ἦταν κρίσιμη. Κάθε λεπτό πού περνοῦσε, αἰσθάνονταν ὅτι τούς ἔφερνε πιό κοντά στόν θάνατο… Σκέπασαν ὅσο καλύτερα μποροῦσαν τόν πολεμικό ἐξοπλισμό μέ κάρβουνα καί ξύλα πού εἶχαν κάπου ἐκεῖ πρόχειρα. Ὁπωσδήποτε ὅμως τό σημεῖο δέν ἦταν ἀσφαλές. Τότε κάποιος εἶπε:
‒ Σήμερα ἑορτάζει ὁ Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ἄς κάνουμε προσευχή στόν Ἅγιο γιά νά μᾶς βοηθήσει! Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος! Δέν θά μᾶς ἀφήσει…
Συμφώνησαν ὅλοι. Οἱ παγωμένες ἀπό τόν φόβο καρδιές ἄρχισαν νά θερμαίνονται. Ἔφυγαν γιά τά σπίτια καί τίς δουλειές τους γιά νά μήν κινήσουν ὑποψίες. Κι ὅλοι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς τους ἐπικαλοῦνταν τόν Ἅγιο τόν ὁποῖο μέχρι τότε δέν γνώριζαν καί καλά-καλά. Τώρα ὅμως τόν αἰσθάνονταν δίπλα τους!

Κι ἦρθαν πράγματι οἱ Γερμανοί. Μάζεψαν τούς ἄνδρες τοῦ χωριοῦ στήν πλατεῖα κι ἔκαναν μόνοι τους ἔλεγχο σέ διάφορα σημεῖα καί σπίτια τοῦ χωριοῦ. Ἕνας χωρικός πλήρωσε μέ τήν ζωή του τά ἐλάχιστα φυσίγγια πού βρέθηκαν στό σπίτι του. Οἱ κατακτητές δέν ἀστειεύονταν. Μπῆκαν καί στό κεντρικό καφενεῖο. Ἡ ἀγωνία ἔφτασε στό κατακόρυφο. Κι ἡ προσευχή τώρα πιό δυνατή. Ἄν ἔβρισκαν τά ὅπλα πού εἶχαν μαζεμένα, σίγουρα θά τούς σκότωναν ὅλους…

Ἐκείνη τή στιγμή, ἐντελῶς ἀπρόσμενα, μιά φωτοβολίδα ἀκούστηκε καί φωταγώγησε τόν οὐρανό, δίνοντας σῆμα ὅτι οἱ ἔρευνες ἔπρεπε νά σταματήσουν καί τό γερμανικό ἀπόσπασμα νά μαζευτεῖ γιά τήν ἀναχώρηση. Ἡ ἀνακούφιση γιά τό χωριό ἦταν ἀπερίγραπτη. Ὅλοι ἀπέδωσαν τό ἀναπάντεχο δῶρο στήν προστασία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου.

Ἀπό τότε τό Δελβινάκι ἀγάπησε πολύ τόν Ἃγιο Γρηγόριο τόν θεολόγο. Τοῦ ἔκτισε ἐκκλησάκι πού νά θυμίζει τό θαῦμα καί κάθε χρόνο πανηγυρίζει τήν μνήμη του μέ ἐπισημότητα λιτανεύοντας τήν εἰκόνα του στούς δρόμους τοῦ χωριοῦ. Ζήτησαν καί ἀπό τήν πολιτεία κι ἔγινε δεκτό μέ εἰδικό Διάταγμα (1965) νά ὁριστεῖ ὁ Ἃγιος Γρηγόριος πολιοῦχος τοῦ Δελβινακίου καί ἡ 25η Ἰανουαρίου, ἡμέρα τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης στή μνήμη του.
(Ἀπό τό Ὀρθόδοξο χριστιανικό, νεανικό περιοδικό «Πρός τή Νίκην» Ἰανουάριος 2015)